Het rijk van de Maagd- De bloemenvelden

Caspian glimlachte "Mijn moeder was ongeveer zo van 'Oh? Oke.', mijn vader kreeg een halve hartaanval, je weet wel, ik zou voor het nageslacht moeten zorgen en dat alles, maar toen hij er even aan had kunnen wennen nam hij er ook genoegen mee, en een oude vriend van me riep letterlijk 'Hé, hé! EINDELIJK komt-ie ervoor uit!', het schijnt dat hij er al veel eerder van op de hoogte was dan ik." Caspian moest nog altijd grinniken om de herinnering. "Het zag er echt hilarisch uit." Voegde hij er nog even aan toe.

"En hoe zat het bij jou?" Vroeg hij, nieuwsgierig.

"Ik zat in een nogal streng weeshuis toen ik uit de kast kwam," zei Dave. "Mijn broertje was de enige die het wist en die heeft het gewoon geaccepteerd. En nu zijn we geadopteerd door twee homo-vaders, dus eigenlijk is het heel normaal bij mij. Maar mijn vaders kijken wel op een andere manier naar het leven, dus aan hen heb ik niet zo veel." Hij haalde zijn schouders op en stopte met het vervormen van het beeldje.

"Als het zo'n streng weeshuis was, hoe hebben je vaders ze er dan in 's hemelsnaam van kunnen overtuigen om jullie te laten adopteren?" Vroeg Caspian zich hardop af, terwijl hij met een nadenkende frons naar het kleine beeldje staarde. Nuja, eigenlijk staarde hij er meer doorheen dan ernaar, want hij zag het eigenlijk niet, terwijl hij wat in gedachten verzonken was.

"Het weeshuis was ons maar al te graag kwijt," zei Dave lachend. "Je wil niet weten wat Chris en ik daar allemaal gedaan hebben. We hebben het de verzorgers erg moeilijk gemaakt en eens per maand ontsnapten we uit het weeshuis voor een paar dagen." Hij glimlachte en dacht aan lang vervlogen tijden, waarvan het maar goed was dat ze vervlogen waren.

Caspian rolde zich op zijn buik en ondersteunde zijn kin met zijn hand. Hij glimlachte met ontdeugende twinkelingen in zijn ogen naar Dave "Wat als ik dat juist wel wil weten? Ik hou wel van een goed verhaal." Verwachtingsvol keek hij de andere jongen aan.

Dave glimlachte. "Het zijn korte verhalen," zei hij. "Eén keer hebben we de rokken van de oppas vastgeniet aan haar stoel en ze kwam niet los. Met die stoel op haar achterste rende ze achter ons aan door het gebouw." Dave lag in een deuk bij de gedachte eraan. "Of die keer dat we hete chili door het eten gooide. Er stond bij de wc's een rij van hier tot Tokyo."

Caspian grinnikte, "Echte kwajongens dus," hij dacht even aan de vele boeken die hij over tweelingen gelezen had "zoals het rebelse tweelingen betaamt. Opeens kan ik me wel een beetje inleven in die leiding die jullie kwijt wilde." Hij grijnsde naar Dave.

Er schoot direct een bal aarde omhoog naar Daves hand. "Zeg dat nog eens," zei hij kwaad. "En deze bal komt op de plaats van je hoofd." Je moest bij hem niet aankloppen met het verhaal dat je medelijden had met de leiding van het weeshuis, dan was je volledig aan het verkeerde adres.

Caspian hief de hand waarmee hij niet zijn kin ondersteunde en duwde met zijn aardesturing de bal aarde rustig weer terug naar waar die vandaan was gekomen "Calm down, hotpants, dat was niet zoals ik het bedoelde. Het spijt me." Hij kruiste blikken met Dave en hield diens blik even vast, zodat hij er zeker van was dat Dave zou zien dat hij het meende.

Dave kalmeerde snel. "Oké, sorry," zei hij. "Alleen moet je gewoon niet achter de leiding van dat weeshuis staan. Die mensen zijn de duivel zelf." Hij zuchtte en bande de leiding uit zijn gedachten. Je moest alleen aan die mensen denken als je dacht aan wat voor streken je met ze uithaalde.

Caspian glimlachte, "I spoke out of line, then" Hij ging weer overeind zitten en vouwde zijn benen in een kleermakerszit. "Maar, een aardstuurder dus, waar kom je vandaan? Ik heb je geloof ik nog nooit gezien in de stad, maar de stad is dan ook groot..." Caspian keek even vragend naar Dave.

"Rijk van de Steenbok, als ik het goed heb," zei Dave. "Daar stond in elk geval het weeshuis en we zijn er ook ergens geboren. En nu wonen we bij onze vaders in het Rijk van de Maagd. Maar ik ben ook niet zo'n stadsmens, ik ben liever in de natuur." Hij glimlachte en keek naar Caspian. "En waar kom jij dan vandaan?"

Caspian gebaarde naar waar Vario ongeveer lag. "De stad" Zei hij glimlachend. "Ik ben er geboren en getogen en woon momenteel in een boekwinkel-alias-bibliotheek ergens in het midden ervan. Verder niet heel veel bijzonders aan, vrees ik." Hij glimlachte wat verontschuldigend naar Dave.

"Dus je bent een soort van boekenwurm?" vroeg Dave glimlachend. Zelf las hij nier graag, hij wilde liever wat doen. Maar heel soms was ergens zitten met een boek wel fijn, als je even rust aan je hoofd wilde. Hij keek Caspian vrolijk aan, blij dat hij een goed gesprek kon voeren, wat hij niet meer had gekund sinds de start van de coma van Chris.

"In hart en nieren," Zei Caspian vrolijk. "Net als een verhalenjunkie en de verteller van de stad, of dat heb ik in ieder geval horen zeggen." Caspian glimlachte met een ietwat trotse glinstering in zijn ogen.

Dave begon te lachen. "Je bent in elk geval bekend, zo te horen," zei hij en hij liet zich achterover vallen. Hij begon het best warm te krijgen. "Ga je mee zwemmen?" vroeg hij. "Het wordt warm hier." Hij keek naar het meertje, waar hij in had gelegen toen Caspian kwam.

Caspian volgde Dave's blik even en bekeek toen zijn eigen kleren keurend. Hij droeg een simpele blouse en een stoffen ribbelbroek met wijde pijpen. Ach hij kon wel in zijn onderbroek zwemmen, hij had niks te verbergen voor de andere jongen, maar er was wel één ding... "Dat hangt er vanaf" antwoordde hij, waarna hij Dave weer aankeek. "Hoe koud is het?" Caspian had een redelijke hekel aan kou, en dan vooral koud water. Hij was nooit echt een waterratje geweest, maar als het water koud was, dan kwam hij er niet eens bij in de buurt. Laat staan dat hij erin zou gaan zwemmen.

"Niet koud," antwoordde Dave. "Het is lekker verfrissend op een warme dag als deze." Hij grinnikte en maakte een kom van aarde, die hij vulde met water. "Maar misschien moet je gewoon even voelen?" Hij gooide het water over Caspian heen. "EN is het koud?" vroeg hij.