het rijk van de maagd-Vario-Restaurant The white Swan

Dit restaurant is gevestigd in een pragtig groot, en zoals de naam al zegt, wit gebouw aan de rand van de stad. Je wordt binnengelaten door een van de Obers en er wordt naar je reservering gevraagd, want zonder te reserveren is er zeker geen plek meer over. Er zijn tafels van 2 tot 8 personen, ben je met meer kunnen ze altijd schuiven. de tafels zijn netjes gedekt met prachtig servies en witte lopers op de eikenhouten tafelbladen. De menukaart is vrij duur maar je krijgt er ook heerlijk eten voor terug. de keuken is achter een raam dus je kan de chefs zien werken, dus je ziet dat alles vers is.


regels van het restaurant (als je het wel/niet doet wordt jhe er uit gestuurd); niets vernielen, reserveren

max personen; er passen er 50 in het restaurant, maar als je met zoveel tegelijk speelt is het vreselijk druk, dus dan minder, zowieso omdat er gereserveerd moet worden en er dus al tafeltjes bezet zijn.

Valerio liep, met Kurt aan de hand, het restaurant binnen. De ober die op hen afkwam en vroeg naar hun naam, zei hij vriendelijk gedag. "Ik had gereserveerd. Hummel is de naam, een tafel voor twee," zei hij, terwijl hij Kurts jas aannam en hem ophing aan de kapstok. Hij wilde de ober eigenlijk een dreun verkopen nadat hij hem met een ordinaire blik naar hen twee had zien kijken, maar het leek hem niet zo slim.

Kurt glimlachte even naar Valerio toen hij aan zijn houding en blik de drang van een mep verkopen aan de ober merkte. "Niet nogig, schat..."zei hij, terwijl hij Valerio's jas aannam en ophing, zodat het leek alsof het daarover ging. De ober zijn blik was weer strak, maar nog minachtend toen hij hun tafel aanwdes, hij nam niet de moeite om hen eerst plaats te laten nemen en hij legde de menu's in het midden op tafel. Kurt ging zitten en keek de man nog even minachtend na, "Wat een... " zei hij en nam even een pauze om aan te duiden dat hij de ober eigenlijk uitschold "...Leuk restaurant, je had geen betere plek kunnen kiezen."

Valerio haalde zijn schouders op en keek de ober aan. "We zouden graag beginnen met wat fris als drinken, gewoon cola ofzo," zei hij en hij glimlachte beleefd. Toen de ober met opgeheven kin weg was gelopen, zuchtte hij en zakte een beetje onderuit op zijn stoel. Hij rolde met zijn ogen. "Idioot," zei hij zacht. "Maar goed, we komen hier niet voor de obers maar voor het eten, niet?" Hij keek Kurt vrolijk aan.

Kurt keek Valerio met half dichtgeknepen ogen aan "Echt? Er zitten een paar leuke tussen hoor..." zei hij met een klein glimlachje "En ik had het idee dat het eten zowieso niet de hoofdzaak van deze avond was...Of wel soms, Valerio?" zei hij van achter de menukaart, die hij na het uitspreken van de naam van zijn echtgenoot weer op tafel legde.

Valerio legde zijn hand op Kurts hand. "Je weet dat ik nauwelijks nog naar andere mannen kijken sinds ik jou heb," zei hij glimlachend. Bij het volgende wat Kurt zei, werd hij een beetje rood. "Hè, telekinese ook. Ik ben blij dat onze zoons dat niet hebben. Maar laten we eerst gaan eten, we hebben het er straks wel over." Op dat moment kwam, deze keer gelukkig een ander, drankjes brengen. Het deed Valerio goed om te zien dat ze geen spot op haar gezicht had.

Kurt bedankte de vrouw, die vroeg of ze hun bestelling al wisten, "Nog niet, maar we zien jullie wel komen..." zei hij met een glimlach en keerde zich weer tot Valerio toen ze weg was "Dan heb je pech, want dat doe ik lekker wel..." zei hij met een veel betekendende grijns. "En ik ben het met je eens, als die jongens onze gedachten zouden weten, was het vreselijk voor ons alle vier..." dezelfde grijns was nogsteeds op zijn gezicht te zien. Hij keerde zich weer even tot zijn menu, zodat ze niet 2 keer achter elkaar moesten zeggen dat ze het niet wisten, omdat ze te veel aan het praten waren.

Valerio pikte speels de kaart uit Kurts handen. "Ik denk dat ik ma gewoon ga voor de aardappelpuree met konijnenpoot en asperges," zei hij, om niet over het onderwerp door te gaan. Hij gaf de kaart terug en keek een beetje zwijmelend naar Kurt toen die de kaart weer in handen had.

"Wakker blijven he..." zei hij terwijl hij de kaart opnieuw bekeek, hij twijfelde maar toen zei hij Ïk ga toch maar voor de lamshaas"en hij vauwde de kaart dubbel voor hij hem weer op tafel legde. Hij nam een slok van zijn cola en pakte Valerio's hand van over de tafel. Een meisje kwam de bestellig opnemen, ze keek even naar hun verstrengelde vingers op de tafel, maar keek naar kurt toen hij zijn bestelling vertelde, en keerde zich na het opschrijven van het nummer naar Valerio.

Valerio zei wat hij graag wilde en het meisje verdween weer. "Wat een gedoe met Chris, niet?" vroeg hij. Het was een van de redenen waarom hij Kurt mee uit had genomen. Ze moesten er gewoon even tussenuit. Hij zuchtte en trok zijn hand voorzichtig los en nam een slok van zijn cola. "Om de één of andere reden staan onze krachten weer op één, anders was hij nu gewoon aan het slapen." Hij keek even naar de roze gloed die rond zijn vingers begon te spelen.

"Ik weet het... arme jongen..."was alles wat Kurt op het moment kon zeggen, dit gedoe met Chris had het leven van het hele gein aangetast, dit was voor het eerst sinds dagen dat Kurt's haar weer een beetje goed zat (wat vreselijk is). "En het ergste is dat we niet eens de oorzaak weten..." daar kwam het, zijn al zo vaak herhaalde zin "Als ik er toch eens bij was.." het kwam er uit met een diepe zucht."

Valerio pakte Kurts hand weer vast en suste: "Het komt wel goed. Ik zal doen wat ik kan om mijn kracht er weer bovenop te krijgen en dan ga ik hem helen. Laten we nu aan iets anders denken." Hij keek verbaasd op toen hij zag dat het eten er al aankwam. Hij keek even rond en zag nu pas dat er eigenlijk maar weinig mensen waren. Naja, des te beter. "Eet smakelijk," zei hij en hij schepte een beetje aardappelpuree op zijn vork.

"Maar wat als, wat als het niet goed komt..." zei hij, en toen na een tijdje met zijn vork in het vlees te hebben geprikt zei hij Ëet smakelijk..." met zijn hoofd bij zijn zoon, in plaats van bij dit etentje. met twee vingers draaide hij over zijn slaapt terwijl hij wat eten op zijn vork prikte.

Valerio keek even naar zijn vingers en liet wat energie overvloeien in Kurt. Positieve energie, dat wel natuurlijk. Hij hoopte dat het zou werken en Kurt er wat vrolijker van zou worden. "Ik weet het zeker en zo mag jij niet denken," zei hij en hij probeerde te glimlachen, al wist hij dat dit ongelooflijk diep lag bij Kurt en eigenlijk ook bij zichzelf, al wist niemand, zelfs de telekinetische en aurakinetische familieleden, dat.

"Misschien mag het niet, maar zo werkt mijn brein... Wat als dit, wat als dat.."zei hij, nu wel met een klein glimlachje, die wel meteen weer verdween toen hij begon aan zijn maaltijd met een lichte ducht. Hij sloot zijn betraande ogen even en opende ze na een tijdje weer.

Terwijl Valerio zijn energie over bleef laten vloeien, raapte hij zijn moed bij elkaar. "Weet je, dat gedoe moet Chris heeft me iets doen beseffen," zei hij voorzichtig. "Ik vind dat ik weer iets moet gaan doen in deze wereld. En ik ben bang dat dat aan de kant van de Twaalvers is. Ik wil weer vechten." Hij keek Kurt aan en wilde even dat hij watermeester was, zodat hij de tranen weg kon sturen.

"Oh nee.. nee niet weer die keuze..." zei Kurt meer tegenzichzelf dan tegen Valerio "geen van beide kanten vertrouwd mij nog, ik ga de hele tijd heen en weer, had ik een stabiele plek gevonden, shit baby..." zo mompelde hij nog even door, dit etentje was een groot succes, niet.

"Ik had er ook niet over moeten beginnen," zei Valerio. "Ik vond alleen dat je moet weten dat ik me weer aan ga sluiten bij de rebellen. En dat ik het fijn zou vinden als je meeging." Hij trok zijn hand terug en de stroom van roze energie stopte. Hij sneed een stuk van zijn konijnenpoot en keek Kurt doordringend aan.

Kurt zuchtte, "Ik weet het niet..." zei hij en ging met een hand door zijn haar. "Trouwens, waarom zou ik? als jij dat wilt, ga je gang, maar ik blijf lekker waar ik sta..." zei hij daarna besloten en hij at nog wat verder, wachtend op een reactie, die hopelijk positief was...

"Dat weet ik," zei Valerio. "Ik zou het alleen fijn vinden als je aan mijn zijde zou staan. Dan ben je bij me en dat geeft me een beter gevoel dan wanneer in thuis in die grot zit terwijl overal Dertieners over je heen walsen, mochten die ooit nog wat gaan doen." Hij zuchtte en keek Kurt bijna smekend aan. "Ik zal altijd Twaalver blijven, dat weet je. En jij eigenlijk ook. Zo ben je geboren. Ik weet zeker dat ze je zullen accepteren, hoe vaak je ook voor het Dertiende bezig bent geweest." Hij praatte zacht, zodat hij de andere gasten niet zou alarmeren.

"Eigenlijk, niet... dat ik hier geboren ben, heeft niets te maken met nog de oorlog nog aan welke kant ik sta... " zei Kurt net iets te hard, wat een aantal blikken opleverde, na een korte stilte draaide iedereen hun hoofd weer naar hun eten, behalve Kurt, hij keek Valerio aan, met een glazige blik.

"Ik zeg het alleen maar," zei Valerio. "Ik blijf erbij, ik wordt weer Twaalver in hart en nieren en ik blijf erbij dat ik graag zou willen dat je meegaat." Hij zweeg en ging verder met zijn eten, dat koud aan het worden was. Hij keek expres niet naar Kurt, maar die zou horen wat hij dacht, dat wist hij zeker. En zijn gedachten gingen alleen maar over hij en Kurt als rebellen.

"Ik zal nadenken, maar verwacht niet te veel goeds... Maar ik houd je niet tegen." zei hij en ook hij begon weet aan zijn bijna koud geworden eten, het smaakte alsnog goed, maar dat mocht ook wel voor de prijs die het met zich meenam.

Mooi zo," zei Valerio. "Neem je tijd, ik moet toch nog eerst uitvogelen waar de rebellen zijn." Hij nam de laatste hap van zijn asperges en legde zijn vork en mes op het bord op de manier waarop het hoorde. Zo gaf hij aan dat hij klaar was en heerlijk had gegeten.

Kurt knikte, maar zweeg. Hij nam de laatste happen en legde toen zijn bestek op zijn bord, op de manier hoe Valerio het had gedaan, de manier waarop ze het de tweeling hadden geleerd, die geen tafelmanieren hadden megekregen uit het weeshuis.